Το παιχνίδι του κρυφτού έχει τέλος (διήγημα)

Δεν φυσάει άνεμος. Κανένα χορταράκι και κανένα λουλούδι δεν κινείται στο καταπράσινο, πολύχρωμο καλοκαιρινό λιβάδι. Λίγες πεταλούδες φτερουγίζουν στη ζεστή λιακάδα.

"Όμορφα δεν είναι εδώ;" Ο Όλιβερ σκύβει για να κοιτάξει καλύτερα μέσα στο ανοιχτό καλάθι του πικνίκ.

"Τι πακετάρισες;

Η Πία γυρίζει προς το μέρος του και γελάει.

"Πεινάς, έτσι δεν είναι;"

"Ναι - και πώς".

"Σου αρέσει το πρόβειο τυρί τουρσί; Ή ντομάτες με μοτσαρέλα; Και μπαγκέτες με σιτηρά;"

"Ακούγεται καλό! Θα ήθελα λίγο απ' όλα".

Η Pia μοιράζει το πρόβειο τυρί και τις ντομάτες σε δύο πιάτα. Μια πικάντικη νότα σκόρδου και βασιλικού αναμειγνύεται με το άρωμα του καλοκαιρινού λιβαδιού. Δίνει στον Όλιβερ το ψωμί. Εκείνος το σπάει σε μεγάλα κομμάτια και τα τοποθετεί σε μια χαρτοπετσέτα. Τα πρώτα μυρμήγκια έρχονται έρποντας στην κουβέρτα για να πάρουν τα ψίχουλα του ψωμιού.

"Έχεις πάρει και κάτι να πιεις;"

Η Πία γελάει ξανά. Φέρνει ένα φουσκωμένο μπουκάλι από αλουμίνιο από το καλάθι του πικνίκ. "Ναι, το πήρα."

"Έι, αυτό είναι το παγούρι μας!"

Αυτό το μπουκάλι νερό συνόδευε πάντα την Pia και τον Oliver όταν ήταν ακόμα παιδιά και έκαναν βόλτες στα χωράφια. Ζούσαν σπίτι με σπίτι και έβλεπαν ο ένας τον άλλον κάθε μέρα. Έτσι ήταν για πολύ καιρό. Όταν η Πία ερωτεύτηκε για πρώτη φορά, μόνο ο Όλιβερ το έμαθε. Ο πρώτος έρωτας πέρασε, ένας νέος ήρθε - και ο Όλιβερ παρέμεινε πιστός φίλος. Ερωτεύτηκε αρκετές φορές, αλλά πάντα με άλλες γυναίκες. Με μία από αυτές, μετακόμισε σε άλλο μέρος πέρυσι. Η Pia ζει τώρα με έναν συμφοιτητή της.

Δεν συναντιούνται πλέον συχνά, αλλά όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία, ανακαλύπτουν ξανά την παλιά οικειότητα. Φιλία ναι, αγάπη όχι, διαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλον.

Ο Όλιβερ παίρνει μια καλή γουλιά από την καντίνα. Η Πία βλέπει τις κινήσεις του μήλου του Αδάμ, παρατηρεί πώς τα χείλη του χαλαρώνουν από το λαιμό του μπουκαλιού, πώς χαϊδεύει την παλάμη του χεριού του πάνω στο άνοιγμα πριν το κλείσει ξανά και μετά οδηγεί τον εαυτό του πάνω στα χείλη του με το πίσω μέρος του χεριού του.

"Είναι υπέροχο που υπάρχει ακόμα αυτή η καντίνα".

"Νομίζω ότι είναι εξίσου καλό που η φιλία μας υπάρχει ακόμα!"

Ο Όλιβερ βάζει το χέρι του στο γόνατο της Πία, όπως είναι αυτονόητο. Το κάνει συχνά αυτό όταν μιλάνε μεταξύ τους.

Την κοιτάζει: "Ναι, κι εγώ το ίδιο".

Σήμερα παίρνει το χέρι του από το γόνατό της.

"Εσύ, Όλιβερ, αλλά κάτι έχει αλλάξει".

"Λοιπόν; Τι έχει αλλάξει;"

"Δεν το νιώθεις αυτό;"

Η καρδιά της χτυπάει μέχρι το λαιμό, φοβάται ότι οι υποδείξεις της έχουν θέσει σε κίνδυνο τη φιλία τους. Αλλά τώρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Και ούτε θέλει να γυρίσει πίσω. Στο παρελθόν δεν είχε μυστικά από τον Όλιβερ.

Κοιτάζει το έδαφος, διαλέγει ένα χορταράκι και το τυλίγει γύρω από τον δεξιό του δείκτη. Ο χρόνος κρατάει την αναπνοή του, οι πεταλούδες συνεχίζουν να φτερουγίζουν. Γυρίζει και πάλι προς το μέρος της: "Ναι, το νιώθω ήδη περισσότερο. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, γιατί φοβόμουν για τη συνάντησή μας".

"Και τώρα τι;" Τώρα βάζει τα χέρια της στα γόνατά του. Υπάρχει ένα τρέμουλο στη φωνή της. "Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας - όπως πάντα; Ή μήπως τώρα πρέπει να κρυβόμαστε ο ένας από τον άλλον;"

Ο Όλιβερ αντιστέκεται στο βλέμμα της και λέει: "Όχι... Θέλω να πω, ναι. Ναι, ας είμαστε ειλικρινείς - όπως πάντα!"

Αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον, κουρνιάζουν κοντά, ανακαλύπτουν ξανά ο ένας τον άλλον. Οι πεταλούδες χορεύουν στην κοιλιά της.

Εκτύπωση          Απόρρητο δεδομένων          Εικόνες: pixabay.com